Carrie کری

نقد و بررسی فیلم

 کری Carrie

کری اولین رمان استیون کینگ مشهور و فیلم کری 1976 هم اولین اقتباسیـه که از رمان های کینگ گرفته شده و جالبه که اون ، با الهام از زندگی دو دختر این داستان رو نوشته . معمولا نگاه و حقیقت امر اینه که بازسازی ها موفقیت آمیز نیستن ( حداقل در مقایسه با نسخه اصلی ) و به شخصه بعد از دیدن نسخه بازسازی، تصمیم به دیدن نسخه اصلی گرفتم ؛ بنابراین همزمان به مقایسه این دو فیلم می پردازم .

داستان و روند فیلم کری خیلی سادست ، حتی شاید ساده تر از بیشتر فیلمهایی که  به طور مثال امسال دیدیم اما عمق و جذابیت نهفته ای  در این داستان وجود داره .

کری 1976 شروع هوشمندانه ای داره چرا که بدون پیش آگاهی ، جایگاه کری در بین دوستانش رو به مخاطب نشون میده ، اما بعد از سکانس آغازین ، با تیتراژی ادامه پیدا می کنه که صرفا حرکت دوربین جذابیه ؛ در واقع درگیر شدن دی پالما و تهیه کنندگان در نمایشِ برهنگی که بیشترش هم مربوط به خود کریـه ، به نظر زیاده روی بوده و هیچ کمکی هم به فیلم نکرده ؛ البته کری جدید هم سکانس کم و بیش آزاردهنده ای برای شروع داره اما مخاطب رو کم کم با فضای فیلم و خود کاراکتر کری آشنا می کنه تا به سکانس خونریزی برسه و در عین حال، کیمبرلی پیِرس (کارگردان نسخه 2013) سکانس به مراتب اخلاقی تر رو ساخته و عجیبه که منتقدی مثل جیمز براردینلی ، از نگه داشتن حوله به جهت غیر واقعی شدن سکانس انتقاد کرده .

سیسی اِسپِیسک ( کری نسخه اصلی ) مخصوصا در سکانس های دونفره با مادرش بازی چشمگیری انجام داده تا جایی که حتی نامزد دریافت جایزه اسکار هم شد ؛ کلویی گریس مورِتز (کری جدید) هم که قبل از این ، توانایی هاش رو به نمایش گذاشته بود ، در اینجا هم تقریبا بی نقص ظاهر شده اگرچه در هر صورت، تفاوت کیفیت در ایفای نقش دو کاراکتر مشهوده اما جدای سبک بازی ، تضاد زیادی هم در انتخاب چهره این دو نفر وجود داره ؛ چهره ی کری اصلی به نوعی انتخاب شده تا شاید تنهایی و طردشدنش هم بیشتر توجیه بشه اما چهره کری جدید به نوعی از بقیه کاراکترهای مونث فیلم، معصومانه تر و دلچسب تره.

اما بعد از کری ، با مادری طرفیم که حتی علی رغم توضیحاتی که در نسخه اصلی در مورد گذشتش می ده و یا سکانس تولد کری در نسخه جدید ، بازهم ریشه یابی چندان منطقی برای نحوه رفتار این کاراکتر وجود نداره . با اینکه هر کدوم از اونها دارای ویژگی های رفتاری و پرداختی خاص خودشون هستن ولی کاراکتری که جولین مور به نمایش گذاشته علی رغم تمام سنگدلی ها ، بیشتر وجه دلسوزانه و یا به عبارت بهتر جلوه مادرانه داره .

وقتی به عنوان مقایسه و باورپذیری ، به کارکترهای مکمل نگاه می کنیم بازهم به تفاوت های زیادی برمی خوریم . این تفاوتها ، چه از لحاظ باورپذیری تغییر سو و پیشنهاد به دوست پسرش و چه از لحاظ پرداخت خود کاراکتر تامی راس ، موجب شده نسخه بازسازی ، قابل قبول تر و دوست داشتنی تر از آب دربیاد . از طرفی کریس (نانسی الِن) و بیلی نولان (جان تراولتا)  در نسخه اصلی به شدت سطحی پرداخت شدن تا جایی که نقش جان تراولتا ، حتی لحظه ای به تیپ هم نزدیک نشده و بی خاصیت ترین و احمق ترین کاراکتر ممکنیه که میشه تصور کرد و این پرداخت سطحی موجب خنثی شدن بدی اونها شده ؛ اما این دو کاراکتر در نسخه جدید اصلا احمق نیستن و حداقل همون چیزی هستن که می شه از دو تا نوجوون بدجنس و خرابکار انتظار داشت  مخصوصا بیلی (الکس راسِل ) که حتی برای قصر در رفتن از گناهی که انجام داده ، کریس (پورتیا دابِل دِی) رو هم تهدید میکنه.

اما مهم ترین سکانس فیلم ، آشوب مراسم رقصه ؛ احتمالا افرادی که نسخه اصلی رو پسندیدن ، در مورد این سکانس هم ، فیلم قدیمی رو ترجیح می دن اما از دید نگارنده ، نسخه جدید ، جذاب تر از نسخه اصلیه و این در وهله اول ، ربطی به پیشرفتِ جلوه های بصری نداره. دی پالما با دو تکه کردن تصویر  ، سعی کرده اتفاقات رو از ابعاد مختلف نشون بده و در عین حال روی قدرت کری تاکید بیشتری داشته باشه اما گاها به نظر میاد این دو تصویر روی هم میکس شدن تا این که به واقع پلان هایی از یک سکانس مشترک باشن ، از طرفی احتمالا ترجیح داده انتقام رو خیلی لذت بخش به تصویر نکشه ولیکن آشفتگی افراد گیرافتاده در سالن به خود فیلم هم سرایت کرده و این بخش از فیلم کمی گیج کننده از آب دراومده .

 با اینکه لورنس کوهِن به عنوان فیلمنامه نویس در هر دو نسخه حضور داره اما دو نسخه متفاوت رو به نگارش درآورده که باتوجه به تفاوت در نگاه و ساختار ، حتی کم و بیش در مقابل همدیگه قرار می گیرن. ساختار و فضای دلهره آور بزرگسالانه ای بر کلیت کری 1976 حاکمه  که گاها هیچکاکی و حتی از تِم موسیقی فیلم روانی در جای جایِ اون استفاده شده ؛ علاوه بر اون به دفعات ، پلان-سکانس های چشمگیری وجود داره و دی پالما هم سعی کرده مخاطب رو بیشتر به عنوان نظاره گرِ این داستان قرار بده تا شاید نتیجه کمی قدرت تلنگر هم پیدا کنه که چندان هم این نتیجه رو ایجاد نمی کنه .

 در نقطه مقابل در کری جدید ، فضای عامه پسندتری بر اثر حاکمه و به دلیل نوع شخصیت پردازی کاراکتر اصلی و بازیگر اون نقش ، مخاطب به راحتی می تونه با احساسات کری همذات پنداری کنه و با اون همراه بشه و تمام مواردی که در نسخه اصلی ازشون دوری شده بود و یا به سرعت نمایش داده می شد ،  با جزئیات به مراتب مضاعفی در این نسخه پرداخت شده ؛ ، به طور مثال اتفاقی که برای تامی راس رخ می ده و حتی وضعیت نهایی مادر در نسخه اصلی به سرعت در جریان فیلم محو می شه و مجالی برای اثرگذاری نمی ده که باعث شده، گیرایی نسخه جدید رو نداشته باشه.

نکته حاشیه ای :

کری نسخه 2013 دارای یه پایان دوم هم هست که در نسخه های اصلیBlu-ray گنجونده شده و بخش های انتهایی زیرنویسِ ایران فیلم هم برای این پایانه که در لینک زیر با اون بخش از فیلم هماهنگ کردم . (به نظرم اگه دیالوگ های سو روی پایان فیلم می موند ، نتیجه بهتر می شد)

کلیک کنید