نـقـد فـیـلــم هـالــیوودی

نقد فیلم خارجی نقد فیلمهای هالیوودی سینمای هالیوود

نـقـد فـیـلــم هـالــیوودی

نقد فیلم خارجی نقد فیلمهای هالیوودی سینمای هالیوود

Only God Forgives فقط خدا می بخشد


              زیبایی ، بدون کارایی

                                          

نقد و بررسی فیلم 

فقط خدا می بخشد  Only GOD Forgives




ترکیب نیکلاس وایدینگ رِفِن و رایان گاسلینگ به نظر میومد بعد از درایو نتیجه بهتری داشته و نه تنها همچنان نکات منحصربه فرد و فوق العاده جذابی داشته باشه بلکه داستان فیلم هم تا به انتها قدرتمند جلو بره و دچار افت نشه اما از همون بازخوردهای اولیه ، مشخص بود که اثر ساخته شده با عنوان تفکربرانگیزش در حد و اندازه های درایو نیست و حالا با تماشای خود فیلم، مشخصه که وایدینگ رفن سعی کرده تفاوت های جدی و قابل ملاحظه ای در اثرش ایجاد کنه ولی متاسفانه مسیر بدی رو برای خودش انتخاب کرده .

فقط خدا می بخشد با اینکه به لحاظ دقت و ظرافت در بعضی از مهم ترین اصول فیلمسازی ، دستاورد مهمی برای وایدینگ رفن ـه اما به لحاظ کلیت فیلمسازی و نگاه حاکم بر فیلم ، عقبگردی تمام عیاره . فیلمنامه هم ، برپایه داستانی کوتاه، به شدت کلیشه ای و پیش پاافتادست و در میان انبوه کاراکترهای درنیومدش ، فقط کریستال (مادر جولین) کاراکتر قابل باور و متمایزی از آب دراومده اما وایندینگ رفن که خودش هم به ضعفهای اساسی فیلمنامه واقف بوده ، در گیر و دارِ کش دادن بی حد و حصر همین داستان کوتاه قرار گرفته .

متاسفانه کاراکترها عمق چندانی ندارن و بیشتر از اونکه در طول فیلم پرورش پیدا کنن و برای مخاطب ملموس تر بشن، موقعیت ها و محل قرارگیری متفاوتی در زاویه دوربین دارن و یا بعضا، چند ثانیه ای در نقطه ای بدون حرکت می ایستن . از طرفی فیلمنامه فقط خدا می بخشد که یکی از کم دیالوگ ترین فیلمنامه های ساله ، برای رایان گاسلینگ ( جولین ) مثل باقی کاراکترها دیالوگ های کمی درنظر گرفته و با اینکه حالات چهره اون به کاراکترش تو درایو هم نزدیکه اما اینجا در حالتی برعکس ، این کم حرف بودن نه به دلیل خاص بودن و عمق این کاراکتر ، بلکه بن مایه ضعیف پردازش این کاراکتره . 

به قول منتقد پیتر تراوِرس ( منتقد رولینگ استون ) ، "موضوع ناراحت کننده فیلم تظاهر هنری آن است ". در واقع وایدینگ رفن به قدری درگیر ظواهر و ظاهرا هنری کردن فیلم بوده که اصلا فراموش کرده در وهله اول باید فیلمی جذاب و سرگرم کننده بسازه و با اینکه قاب بندی ، نورپردازی و موسیقی های فوق العاده ای در جای جایِ فیلم با دقت هرچه تمام تر به کار گرفته شدن اما حتی به لحاظ هنری هم می شه گفت تفکرات وایندیگ رفن تا حدودی سطحی از کار درامده چرا که فیلمهایی مثل فقط خدا می بخشد، بیشتر تلاش دارن به مخاطب خودشون القا کنن که در حال تماشای فیلمی خوب هستن تا اینکه به واقع خوب باشن .

 



چانگ ( ویتایا پَنس رینگارم ) که یونیفرم پلیس های بازنشسته تایلند رو هم بر تن داره ، تا قبل از سکانس رویارویی نهایی باجولین ، صرفا فردی فاسد و حتی سادیسمی جلوه می کنه اما ناگهان فضای تاریک کلاب به فضایی ماورایی و حتی بهشت گونه تغییر پیدا می کنه و جولین ظاهرا با اتفاقی که براش می افته ، گناهانش بخشیده می شه ؛ حالا اینجاست که قدرت این کاراکتر و شمشیر تقاص گیرندش نمود پیدا می کنه تا جدا از فرم و ساختار ، فقط خدا می بخشد در تضاد با معنایی که از عنوانش برمیاد ، به لحاظ محتوایی هم دستاوردی نداشته باشه .



نکته حاشیه ای:

"رایان گاسلینگ قبل از شروع فیلمبرداری ، به شدت تحت تعالیم ورزش رزمی موی تای قرار گرفت تا برای نقشش آماده بشه IMDB

دقیقا معلوم نیست که دلیل این تمرینات قبل از شروع فیلمبرداری چی بوده ؛ چراکه صرفا در سکانس درگیری با چانگ می تونست مفید باشه که اون هم به دلیل قدرت درونی چانگ و ضعف دورنی جولین ، صرفا پیش درآمد جذابی داشت تا احتمالا با جولینِ درهم ریخته ای طرف باشیم که فیلم رو هم خاص تر بکنه !